PakTurkFile tarafından organize edilen ‘Pakistan Hayatım’ konulu sanat yarışmasının ‘Çocuk Hikaye’ kategorisinde Nursena Gülmez’in eseri ikinci oldu. 11 yaşındaki Nursena’nın ‘Pakistan’daki hayatım’ başlıklı yazısını aynen yayınlıyoruz:

Pakistan’daki hayatım

Merhaba ben Nursena Pakistan’da Lahor şehrinde doğdum. 3 yaşına kadar Lahor’da yaşadım ve sonra çok güzel hatıralar biriktirdiğim şehir Karaçi’ye taşındık. Teyzelerim amcalarım ve öğretmenlerim ve arkadaşlarımla bu şehirde yaşamım tüm hızıyla ve güzeliyle geçip gidiyordu.

Türk aileler ile Paf müzesine piknik yapmaya giderdik.ve ben o zamanlar beş yaşındaydım. Paf müzesi büyük bir parktı. Ve ben bir defasında Paf müzesinde kayboldum.

Soru: Nasıl kayboldum?

Cevap: ben her zaman annemin pardusesini tutuyordum ve etraftaki herkes siyah parduse giyiyordu ve ben bir saniyeliğine annemin pardusesini bıraktım sonra başka birinin pardusesini tutundum. Bir kaç dakika sonra fark ettiğimde ağlamaya başladım sonra beni 20 yaşlarında 2 abla buldular ve gelip göz yaşlarımı silip annemi aradılar. Annemi bulduktan sonra annem bana sarılıp öpüyordu.

Ben okula başlamıştım ve okulumu çok seviyordum sabahları beni ablalarımla beraber okula babam götürürdü ve eve dönerken de okulumuzun servisçisi Hanif bhai bırakırdı. Servisçi genelde 2 ayrı okuldaki Türk öğrencileri topladığı için geç kalmıştı. O gün tam 2 saat gecikmişti biz sıcakta bahçede beklemekte çok sıkılmıstık. Tüm öğretmenler gitti hatta mudur amca bile. En son sekreter abla eve giderken bizi görüp şaşırdı hala orda beklediğimizi görünce ve soğuk bir dondurma ikram etti bize.

Ben 8 yaşındayken artık Pakistan’dan gidiyorduk ve valizleri, çantaları, pasaportları hazırlamıştık. Havalimanımdayken valizleri çek etmiştik ve en son çıkış kapısındaydık ve bizi durdurdular. Çıkış için belgelerimizin yeterli olmadığını söylediler. Biz havalimanında kalmıştık ve havaalanı mescidinde iki hafta kalmak zorunda kalmıştık. O zaman havalananda görevli polis bize dışarıdan teyzelerimizin ve amcalarımızın gönderdiği yemek, abur cuburlari yastık ve yorganları ulaştırıyordu. O polisin adi IMDAD’ti ve gerçekten bizim imdadımıza yetişmişti o zaman. Hatta bir defasında orada duş almıştık el kurutma makinesini sac kurutma makinesi yerine kullanmıştık. Ben orda hasta bile olmuştum sonra havalimanındaki doktor bana ilaç vermişti. Sonra en sonunda bizi dışarı göndermişlerdi ve bizde tanıdığımız bir teyzenin evinde kalmıştık 2 ay. Orada kaldıktan sonra İsveç’e gideceğimizi duyduk sonra yine valizler hazırlandı sonra yolculuğumuz İsveç’e idi. Yolculuğumuz ilk olarak Dubai sonra da İsveç’e idi. Oraya vardığımızda 3 bayan bizi aldı ve evimize götürdü ve İsveç o zaman karlıydı ve biz hiç kar görmemiştik o zamana kadar ve bolca karla oynadık. Evimize yerleştikten 1 hafta sonra okula başlamıştık, tabi okul çok büyüktü ve içinde bir suru parklar oyuncaklar vardı. Ve ben artık İsveç’te yaşıyorum ve Pakistan’ı özlüyorum.

Elveda Pakistan