Türkiye hükümetinin baskısı ile 2018 yılında gasp edilen Pakistan’daki PakTürk Okulları’nın öğretmen ve idarecileri London Advocacy Group rehberliğinde hak ve hukuk mücadelesi yürütüyor. Bu mücadelenin medya ve tanıtım ayağını oluşturan PakTurkFile ekibi, sürdürülen mücadeleye destek için Kasım 2021’de bağış kampanyası organize etti. MC TV ile Hizmetten Youtube kanalında yayınlanan programa öğretmen ve idareciler de konuşmacı olarak katıldı.

Bunlardan biri PakTürk Okulları’nda 4,5 yıl görev yapan Biyoloji öğretmeni Züleyha Özşahin’di. Türkiye’de iken yurt dışında çalışmayı çok istediğini belirten Özşahin, uzun yıllar dershane öğretmenliği yaptıktan sonra Pakistan’a gittiğini söyledi. PakTürk Okulları’nda İngilizce ders anlatmak için geceler boyu çalıştığını ve zorlu bir süreç geçirdiğini ifade etti. Saatlerce kitapları tekrar ettiğini boş sınıflarda ders anlattığını vurgulayan Özşahin, bir yılın sonuna öğrencilerine kavuştuğunu söyledi.

Züleyha Özşahin programda özetle şunları anlattı:

“Lise yıllarından itibaren yurt dışında öğretmenlik yapma hayalim vardı. Türkiye’de dershanelerde öğretmenliğe başladıktan sonra da bu konuda gayret ediyordum ama bir türlü olmuyordu. 2013 yılında nasip oldu Pakistan’a gittim. Orası benim için çok güzel mutlu olduğum bir yerdi. Pakistan’ın milli şairi Muhammed İkbal’e hayrandım. Gittikten sonra Pakistanlıların ne kadar güzel insanlar olduğunu da gördüm. Gönülleri çok yüce, çok cömert halim selim, saygılı ve yardımsever insanlar. Ben orada 4,5 yıl geçirdim ve o süre benim için çok güzel ve farklıydı.     

Pakistan’a gitmeden önce İngilizcem yoktu. Hatta arkadaşlar, “Nasıl yapacaksın bir yıldan fazla dayanamazsın” gibi şeyler söylüyordu. Ben de çok gitmek istediğim için ”Bunu başarmalıyım, ve başaracağım!” diye kendimi motive ediyordum. Gittikten sonra 7 aylık bir dil kursuna katıldım. Tabi bu zorlu bir süreçti. Çünkü aynı zamanda çocukların da İngilizce öğrenmesi gerekiyordu. Benim dil çalışmalarım çoğu zaman sabah ezanlarına kadar sürerdi.

7 ayın sonunda da bir an önce okulun sistemini öğrenmem, adapte olmam ve öğretmenliğe başlamam lazımdı. Okul idaresinin müsaadesiyle derslere girip öğrenci gibi ders dinlemeye başladım. Bazen haftada 25 saat ders dinlediğim oluyordu. Sonra bunların da yeterli olmadığını gördüm ve kendimin de ders anlatmaya başlaması gerektiğini fark ettim. Saatlerce kitapları tekrar ettim, yazıya geçirdim ve boş sınıflara ders anlattım. Nihayet bir sene sonra ders anlatmaya başladım, yani öğrencilerime kavuştum.  

Pakistan çok özel, farklı ve güzel bir yer. Ülke çok güzel insanlardan oluştuğu için onların elinden bir şekilde tutulması lazım. Fıtratları çok güzel ne anlatırsanız sizi dinliyorlar ve destek oluyorlar. Onların desteğini özellikle son yıl çok hissettim. Öğrencilerimle olan ilişkimiz ve bağımız çok iyiydi bunun devam ettirilmesi gerekir.

Pakistan’dan ayrılmamız gerektiğini öğrendiğimiz gün okuldaki atmosferi unutamıyorum. Öğrencilerin ağlamaları, “Gitmeyin hocam!” demelerini, sonra velilerin gelmesini onların, “Biz sizi göndermeyiz, gerekirse saklarız ama gitmeyin!” diye teselli etmelerini.. Hatta bazı veliler, bizi köylerinde ağırlayabileceklerini, misafirperver olduklarını ve bunun gereğini yerine getireceklerini ifade ediyordu. Bir velim sırf destek olmak için gelip benden Türkçe dersi almak istedi. Okuldan ayrıldığımızda bile öğrencilerim her gün gruplar halinde evime destek ziyaretine geliyordu. Bazen parklarda buluşup görüşüyorduk ve ayrılana kadar bu şekilde sürdü.

Pakistan’dan ayrılırken çok üzgün ayrıldım. Ayrılmak istemedim ama mecbur kaldığım için ayrıldım. Orayı çok seviyorum ve özlüyorum, öğrencilerimle hala görüşüyorum, onlarla uzun uzun dertleşiyoruz. Onları mezun edip üniversiteye kendi ellerimle yerleştirmeyi çok isterdim ama olmadı…”