Eğitimci Sadullah Bayazit, kendisinin ve öğretmen arkadaşlarının Pakistan trafiğinde yaşadığı ilginç olayları yazdı. Farklı şehirlerde farklı kişilerin tecrübe ettiği trafik hatıralarını 3 bölüm halinde yayınlayacağız.

Pakistan’ın trafiği başlı başına bir maceradır. Farklı ülkeden gelen yüzlerce insan olarak bir çeyrek asır farklı şehirlerde kalınca haliyle bolca macera birikti. Bu yazı sadece birimize ait değil, hepimizindir. Bazı hatıralarımızı şehir şehir anlatmak ve paylaşmak istedik. Burada anlatacaklarımız, farklı insanların hatırlayınca gülümsediği gerçek yaşanmışlıklarıdır. Hepsini yazma imkânı yok. Bazıları hem bu dünyada hem öbür dünyada anlatılacak. Büyük kısmı ise inancımıza göre ‘öbür tarafta’ tebessümlerle anacağımız hikâyeler olarak kalacak.

KARAÇİ

Karaçi’nin Kuzeyle olan en önemli bağlantısı Karaçi-Hyderabad arasındaki otoyoldu. Karaçi çıkışı diye bilinen El-Asif’tan geri dönüşüm işi yapan bir işadamını ziyarete gidiyordum. Önümde peş peşe seyreden iki kamyon vardı. Ben hızlanıp onları sağlamak istedim. Ancak tam hızımı yükseltip hamle yapınca öndeki kamyon da kendi önündeki kamyonu geçmek için benim önüme geçti. Tabii kamyon şoförünün ayna ve sinyalle pek ilgisi yoktu. Ben can havliyle frene bastım; o kadar ki, tekerlerden gelen “ciivvv” sesini duydum. İki yol arasında bulunan ve kenarları taşla örülmüş menfeze arabayla inmeme yarım metre kala araba durdu. Tekrar yola çıktım fakat patır patır bir ses gelmeye başladı. Müsait bir kenara geçip durdum, ses kesildi. Arabayı hareket ettirince tekrar aynı ses geldi. Neyse yavaş yavaş gideceğim yere vardım.

Yaşadıklarımı anlatınca işadamı tanıdığımızın şoförü gelip arabayı kontrol etti. Sol ön tekerin kabuğunun 20-30 cm kadar soyulduğunu gösterdi. Eğer teker delinseydi ben de arabayla takla atarak menfeze uçmuş olacaktım. Oracıkta yedek tekeri taktık. Ben de sonrasında canımı kurtarana şükür etmek için bir kurban bağışladım.

PEŞAVER

Peşaver’de evliliğimizin ikinci yılıydı. 2005’in başlarıydı. Eve misafirimiz gelmişti. Yemekler artınca ben de onları yurtta kalan arkadaşlara götürmek istedim. O dönem yeni motosiklet almıştım. Eşimle beraber yurda gittik, yemekleri güvenlikçilere verdikten sonra dönüşe geçtik. Önümüzde bir Suzuki araba yavaş yavaş gidiyordu. Onu geçmek istedim. İleride bir tümsek ve ondan sonra bir sokak girişi vardı. Tam hızlanıp tümsekten geçerken araba bir anda sokağa girmek için döndü. Tabii biz de şoförün olduğu taraftaki kapıya motosikletle çarpmış olduk. Ben bir yere eşim başka bir tarafa savrulduk. Arabanın sürücüsü telefonla konuştuğundan arkaya pek bakmıyormuş 🙂 Sonrasında tamirat falan yaptık. Kask taktığımız için bize bir şey olmadı. Ben de kaskın ve trafikte sinyal vermenin önemini tekrardan öğrenmiş oldum.

Arka dörtlüde oturanlar biz olurduk!

2002 yılında Peşaver’de kaldığımız gecekondu mahallesinde takım elbiselerimizi giyip evden çıkar, yol kenarında Gul Haji Plaza’nın karşısında otobüs beklerdik. Fakat bu durak otobüs güzergâhının tam ortasında olduğundan ancak arka koltuklarda yer olurdu. En arkadaki dörtlü koltuklar diğerlerine göre biraz daha yüksekti. Yol boyu otobüsün çatısına çıkıp inen yolculardan o dörtlü koltuklarda oturanların omuzlarına -istemeseler de- basanlar çok olurdu (Önceki duraklardan binenler bu durumu bildikleri için genelde arka dörtlüde oturanlar biz olurduk😄) Hemen her gün takım elbiselerimizin omuzları ayakkabı izleriyle dolardı.

Hava çok sıcak olduğundan Pakistan’da ancak klimalı otobüslerin camları olur.  Hele yağmurlu günlerde durum daha vahim bir hal alır. Çamurlu ayaklarla basılırdı omuzlarımıza. Okula yakın durakta inmek ise apayrı bir maceraydı. Otobüs durmaz sadece yavaşlardı. Yuvarlanmadan inmek yolcunun sorumluluğundaydı 🙂

Devam edecek…