Eğitim gönüllüsü Doğan Yücel, 2007 yılında Pakistanlı bir grup iş adamı ile yaptıkları Türkiye gezisini yazdı. Pakistanlı misafirlerin ısrarı ile planda olmayan Karadeniz turunun ayrıntılarını anlattı.

Yirminci Bölüm:

2007 yılı yazında Lahor’dan iki grup halinde Türkiye gezisi organize etmiştik. Haziran ayındaki gezi grubuna ben de katılacaktım. Grubumuz iş adamlarından müteşekkildi. Bazıları aileleriyle gelmişlerdi. Yaklaşık 20 kişilik bir gruptu. Onlarla Ankara, Konya, Eskişehir, Bursa ve İstanbul’u gezdik. Bu şehirlerdeki iş adamları Pakistanlı misafirleri evlerinde ağırladı.

Gezinin detaylarına geçmeden önce bir noktaya dikkat çekmek istiyorum. Benim bir hafta diye bildiğim gezide bilmediğim bir nokta daha varmış. Gezinin sonlarına doğru Emin Bey ve arkadaşlarının dönüşlerinin 7 değil 17 gün sonra olduğunu öğrendim. Bunun üzerine Pakistanlı bir velimizin Altınoluk’taki oteline gidelim dedik. Ancak bize verdiği numarayı Bursa’da tüm aramalarıma ve otel resepsiyonundan ulaşmaya çalışmama rağmen veliye ulaşamadık. Bursa’da bir tanıdığın vesilesiyle yeşillikler içinde bir devlet misafirhanesinde kaldık. Akşamleyin klimaya alışkın Pakistanlı iş adamlarından bazısı “Burada klima yok!” diye biraz itiraz etti. Ancak normalde yazları sıcak ve nemli olan Bursa’da o gece çok serin geçti. Sabahleyin herkes mutluydu. Özdilek Tesisleri’nde yaptığımız kahvaltıdan sonra geziye devam edecek beş kişi bizimle kaldı, diğerleri İstanbul’a döndü.

‘Sıcağı değil serin ve yağmurlu yerleri istiyoruz’

Biz okul velimizin Altınoluk’taki oteline gidebilme ihtimaline binaen Balıkesir’e otobüsle geçtik. Orada iş adamları bizi karşıladı, gece evlerinde misafir ettiler. Ertesi sabah Zağnos Paşa Camii önünde sabah namazı çıkışında ‘tirit’ ikram ettiler. Öğlen oldu, ancak tüm uğraşlarıma rağmen otele ulaşamayınca Pakistanlı iş adamları “Biz buraya serin hava için geldik. Sıcak Ege ve Akdeniz’i istemiyoruz. Bizi yağmurlu ve serin Karadeniz’e götür.” diye ısrar etmeye başladı. Benim 35 gün tatilim vardı ve halihazırda 10 günü bitmişti. Ailemi bir yıldır görmüyordum. Yanımızda yeni doğmuş 7-8 aylık bebeğimiz vardı. 10 gün daha onlarla gezecektim. Sanki geziye yeni başlıyor gibiydik. Gezi planımız, bir minibüsümüz yoktu. Balıkesir’de ailemden ayrıldım. Eşim ve bebeğimiz başka bir otobüsle kayınpederimin evine gitti. Aynı saatte kalkan bir başka otobüsle de biz Samsun’a doğru yola çıktık. Bu otobüsler Eskişehir’e kadar 3,5 saat peş peşe gidecekti. Ara ara camdan eşimin bulunduğu diğer otobüse el sallıyordum. Otobüsler Bursa’da mola verdi. Diğer otobüsten annesinin kucağında inen kızımı kucağıma nasıl alıp sarılmışsam dönüşte Pakistanlı dostlara “17 günlük ve 4.500 km’lik geziden aklınızda ne kaldı?” diye sormuştum. Bana gördükleri o manzarayı anlattılar. 

Gökyüzü Pakistanlı misafirlerimiz için parladı!

Samsun’da bir kolej ve sahili gezdik. Ardından Senegal’den sağlık taramasından yeni dönmüş doktorların programına katıldık. İnşaatı devam eden kolej binasını gezdik. Ardından otobüsle Trabzon’a geçtik. Trabzon’da bizi iş adamları derneği üyeleri karşıladı. Kendi araçlarıyla Sümela, Uzungöl, Maçka, Boztepe’yi gezdirdiler. Akşam, Sultan Selim Koleji’nde kaldıktan sonra ertesi gün bizi araçla Of’a bıraktılar. Of’ta akşam bir özel yurtta misafir ettiler. Akşam yemeğinde bir lokantada ilk defa tattığım ‘laz böreği’ tatlısını yedik. O sırada hiç unutamadığımız bir şey oldu. Tam sahildeki lokantaya girerken yandaki düğün salonuna da bir gelinle damat giriyordu ve bir anda havai fişekler patlamaya başladı. Sanki Pakistanlı misafirlerimizin şerefine gökyüzü aydınlanmış gibi oldu.

Bir sonraki gün Rize’ye gittik. Rize’de Ayder Yaylası’na çıktık. Meşhur kuru fasulyesini tattık. Fırtına Vadisi’nde kızıl benekli alabalık ikram edildi. Vadide o dönem, HES diye bilinen hidroelektrik santralleri yoktu. Dereler gürül gürül akıyordu. Rizeli işadamları bizi evlerinde misafir etti. Ertesi gün iş adamları derneğinde kahvaltı yaptık ve ardından Rize valisi bizi kabul etti. Sonrasında bir kolej inşaatını ve ÇAYKUR Botanik Bahçesi’ni gezdik, kaynağından Rize çayı içtik. Pakistanlı iş adamlarımız “Buraya kadar gelmişken Karadenizle kucaklaşmadan gitmek olmaz!” dedi. Bu söz üzerine bir tekne ayarlandı ve hem Rize körfezini turladık hem de Pakistanlı dostlarımız suya girip Karadenizle kucaklaştı. Ayrıca Rize eski çarşıyı gezdik.

Hareket’in merkezinin ‘ilim’ olduğunu anladılar

Artık ayrılık zamanı gelmişti. 17 günlük gezinin sonuna gelmiştik. Rize’deyken son gece geziye dair fikirlerini sorunca o gün için Pakistan askeriyesinden emekli olan bir tabip yüzbaşı şu ifadeleri kullandı: “Pakistan askeri heyetiyle gelsek her şeyin bu kadar saati saatine düzgün gittiği bir gezi yapamazdık.” Onları Trabzon Havalimanı’ndan İstanbul’a yolcu ettik. Ben de tek başıma otobüsle memlekete doğru yola çıktım.

Bu geziye çıkmadan önce geziye katılan iş adamları bize ısrarla “Hizmet Hareketi’nin merkezi neresi?” diye soruyorlardı. Biz, “Bu Hareket’in bir merkezi yok, herkes bulunduğu yerde insanlığa hizmet ediyor.” desek de pek kabullendirememiştik. Sonunda dedim ki, “İlla ki bir merkez düşünülecekse İstanbul denebilir. Orada kitap, dergi ve yayın kuruluşlarının merkezleri vardır.” İstanbul’da Çamlıca’da olduğumuz gün Samanyolu TV’yi ziyaret ettik ve Çamlıca tepesinden Boğaziçi’ni seyrettik. Sonra Kaynak Holding’in yayınevlerinin bulunduğu yeri gezdik. Kendileri bizi çok güzel ağırladılar. Misafirler bazı İngilizce kitaplardan satın aldı. En çok ilgiyi Topkapı Sarayı Mukaddes Emanetler kitabı çekmişti. Birkaç adet İngilizce baskısından aldık ve oradan ayrıldık. Sonunda Lahor ve İslamabadlı işadamları Hizmet Hareketi’nin merkezinin ‘ilim’ olduğuna kanaat getirdi.

Devam edecek…

***

On Dokuzuncu Bölüm: Daha sonra eklenecek