Ekrem Kara, ‘eğitim gönüllüsü’ olarak Afrika’ya gitmeye niyet ettikten sonra kendisini Pakistan’da bulan bir öğretmen. Kara, coğrafi zorluklara, kültürel farklılıklara rağmen Pakistan’a nasıl alıştıklarını ve neden ayrılmak istemediklerini anlattı.

Nisan 2012’de İstanbul’da öğretmenlik yapıyordum. Birgün Afrika’dan gelen bir ağabeyle sohbet ederken bize oralarda çok öğretmene ihtiyaç olduğunu söyledi. Öğretmenlikte 7 yıl geride kalmış, hayli tecrübe sahibi olmuştum. O sohbetten sonra biz de ailece Afrika’ya gitmek için gönüllü olduk ama nasibimizde Pakistan varmış.

Pakistan’a gideceğimizi ilk duyduğumuzda internetten biraz araştırdık, karşımıza çıkan haberler genelde ‘patlama-karışıklık’ gibi şeylerdi. Tarihî dostluklarımızın olduğunu bildiğimiz için yine de ‘hicret’ niyetiyle gitmeye karar verdik.  

10 Ağustos 2012 tarihinde İslamabad’a indiğimizde saat 04.30’du. Uçağın merdivenine çıkınca hissettiğim sıcaklığın uçak motorundan geldiğini zannettim önce. Ama merdivenden uzaklaşmama rağmen bir değişiklik olmadı. Meğer o saatte hava sıcaklığı zaten 40 derece civarındaymış. O an, “Eğer böyleyse yandık!” dediğimi hatırlıyorum.

İnsanlar neden yol ortasında yatıyordu?

İslamabad’dan Lahaor’a geçerken yolda gördüğümüz manzara bize daha da garip geldi. İnsanlar yolun ortasında bulunan çayırlık gibi yerlerde uyuyordu. Bunun sebebinin hızla geçen arabaların meydana getirdiği rüzgârdan faydalanmak olduğunu öğrendik, bu bizim için çok şaşırtıcıydı.

Pakistan’a gitmeden önce oradaki yetkiliyle görüşüp nasıl ev tutacağımızı sormuştum. Sağolsun o da evimizi kiraladıklarını ve bizi beklediklerini söyledi. Bunu eşime söylemekte epey zorlandım ama Allah affetsin biraz tevil yaparak ikna ettim. Dedim ki; “Oralarda ev tutmak çok zormuş, bizim için olabilecek en iyi evi tutmuşlar.” Sağolsun, ikna oldu o da. Gittik eve baktık, genel durumu fena değildi ama çok karanlıktı. Sonra bir sene dolmadan, değiştirecektik evimizi.

Davete icabet ettik ama iftar edemedik!

Ramazan ayının 10. günüydü ve akşam davet üzerine bir restorana iftara gittik. Tam bir organizasyon fecaati vardı, 10 kişilik yer için ‘nasılsa herkes gelmez’ düşüncesiyle 20 kişi çağrılmış ama herkes gelmişti. Yemekler aşırı yağlı ve acı olduğu için yiyemedik, maalesef. Kaldığımız yere dönünce orada bulunan bir Pakistanlı arkadaş bize yemek hazırladı ve iftarımızı yapmış olduk. Bunlar ailem için çok kolay başlangıç olmadı ama kalmaya kararlıydık.

Pakistan’da 6 yıl kadar kaldık ve çok sevdik. Zorlukların yanında sıcak kanlı insanları ve kurduğumuz samimi dostluklar sayesinde oradan ayrılmak istemedik. Ayrılmak zorunda kaldık ama aklımız-kalbimiz hâlâ orada. İnşallah bir gün tekrar dönmek nasib olur.