Uzun yıllar PakTürk Okulları’nda görev yapmış eğitimci Rüveyda Arslanhan ‘kalbindeki Pakistan’ı yazdı. Arslanhan, “Yazamıyorum!” dese de, samimî ifadelerinde insan sevgisinin, fedakârlığın ne kadar güzel anlatıldığını, bir vicdan sızısının kelimelere nasıl dönüştüğünü göreceksiniz.

18 yıllık yaşanmışlığa, her eyaletinde bulunmuşluğa, 4 şehrinde kalınmışlığa ve onca acı-tatlı hatıralarla dolu oluşuma rağmen yazamıyorum.

Pakistan… İçimde bir sızı, yarım kalan bir şarkı, boğazımda yutamadığım bir yumru…

Sevdim ben bu ülkeyi. ‘Esmer yüzlü, güzel gözlü çocuklar ülkesi’ dedim. Şarkılarını dinledim, danslarını sevdim. O rengarenk kıyafetler içinde elleri desen desen kınalı küçük kızlarını sevdim. Sabahları paratha yedim, dutpathi (sütlü çay) içtim. Bayramlarda şalvar-kamiz giydim. Hakikat bu; ben bu ülkeyi çok sevdim ama şimdi haftalardır çabalıyorum, yazamıyorum…  

Son iki yıldır, hayata devam edebilmek için âdeta görmezden geliyorum duygularımı… Hiçbir sosyal platformda okulları takip etmiyorum, edemiyorum, haklarında çıkan haberleri seyredemiyorum. Dostlarıma, “Okullar nasıl?” diye bile soramıyorum. Bir yanım daha fazla acı çekip ağlamak istemediğinden yazamıyor, diğer yanım layık olamadığım için; yaptığım hiçbir şeyi beğenmediği için yazamıyor. Hep aynı pişmanlık dolu cümleler içimde tekrar edip duruyor: Yeterince fedakâr, yeterince şefkatli, yeterince cömert olamadım. Çok üzgünüm.

Orada çok sevildiğimi inkar edemem. Çok vefalı dostlar edindiğimi de… 20 yıl önce başlayıp hâlâ devam eden dostluklar… Çocuklarına adımı veren öğrencilerim, arkadaşlarım oldu. Ölümü kendilerine yakın hissettiklerinde, diğer aile üyelerine rağmen evlatlarını benim almamı vasiyet eden anneler gördüm. Öğrencilerim evlendi, çoluk çocuğa karıştı, ‘anneanne oldunuz’ diye selamlar aldım. Çok vefalı, çok fedakâr meslektaşlarım, arkadaşlarım oldu. Ama değildi bu bana lâyık bu bende…

Geçenlerde 5 yıl yaşadığım Khairpur Mirs’den öğrencilerim aradı. “Hocam biz bazı arkadaşlarla bir araya geliyoruz, bize ‘vefa’ konusunu anlatır mısınız?” dediler; 2011 yılında kendilerinden ayrıldığım öğrencilerim. “Vefa sizsiniz!” diyemedim. İçlerinden biri, kendisine hediye ettiğim hırka ile gelmiş programa, “Hatırladınız mı?” dedi. Unutmuşum… Yeterince fedakâr, yeterince şefkatli, yeterince cömert olamadım. Çok üzgünüm.

‘Vizelerimiz yenilenecek’ diye beklerken, “72 saatte ülkeyi terk edin!” skandalı ile karşılaştığımızda adeta felç olmuştu duygularım. Şaşkınlıkla bir o odaya bir diğer odaya gidip geliyor, ne yapacağımı, ne toplayacağımı bilemiyordum. O günlerde Quetta’daydık, bir öğretmen dostum geldi odama. Elinde bir zarf, gözleri dolu dolu. Kalın bir zincire takılı, avuç içi büyüklüğünde altın bir kolye çıkardı. “Vefat eden annemin hatırası bu, abim değerinin çok üzerinde para teklif etti, kabul etmedim, sen al.” dedi. “Allah aşkına, nereye giderseniz yanınızda olsun, ihtiyaç anında bozdurursunuz.”

Çok ağladım o zaman da. Vefalıydı o insanlar. Vefaydı. Ben olamadım. Sonraki günlerde benzer tekliflerle gelenler oldu. Hepsini nezaketle geri çevirdik. Onların bu vefalı tavrına layık olamadım, çok üzgünüm.

Hâlâ bazı geceler rüyada okula gidiyorum. Hıçkırıklarla uyanıyorum. Dedim ya, boğazımda yutamadığım bir yumru…

Günlerdir yazmaya çalışıyorum. İlk gidişimi, sevgili talebelerimi, unutamadığım hatıralarımı, öğretmenlikte ilk gözağrım PakTurk Okulları’nı ama yazamıyorum.

“Bari yazamadığımı yazayım!” dedim. “Unutmayın bizi!” diye haykırayım istedim öğrencilerime, dostlara, meslektaşlarıma. Biz hiç olmamışız gibi hatıralardan silmeye çalışmalarına izin vermeyin. Bir Ruveyda geldi, yaşadı Pakistan’da. Yeterince  vefalı olamadı, yeterince fedakâr, yeterince cömert. Ama 18 yıl yaşadı o topraklarda. Ağladı, güldü, sevdi, sevildi… Çıkmaya mecbur edilmese hep orada kalacaktı… Unutmayın!