Eğitimci Taner Koçyiğit, Pakistan hayatını anlatmaya devam ediyor. Serinin sekizinci bölümünde, yeni görev yeri Belucistan çöllerinde kurulmuş Kuetta şehrini ve buradaki PakTürk okulunu anlatıyor.

Sekizinci Bölüm:

Pakistan’a geleli henüz dokuz ay olmuştu ve ben üçüncü kez şehir değiştirmek için haber bekliyordum. Attock ve İslamabad’da geçirdiğim unutulması güç güzel aylardan sonra yeni görev yerimin ülkenin güneybatısındaki Afganistan sınırına yakın Kuetta şehri olduğunu öğrendim. Kuetta, Belucistan eyaletinin başkentiydi ve içinde barındırdığı etnik grupların çeşitliliği sebebiyle sürekli bombaların patladığı bir şehirdi.

Kuetta’da iki okulumuz vardı. Bunlardan birisi villadan devşirme iki binadan oluşan Chaman Housing adlı mahalledeki okuldu. Diğeri, yani benim gidecek olduğum, Peştunabad Mahallesi’nde bulunan ve binası Pakistan devleti tarafından vakfımıza tahsis edilen okuldu. Bu bina tadilat ve tamirattan geçirilmişti. Tabi ki ben hangi okulda hangi görevi yapacağımı hiç merak etmiyordum çünkü bir an önce tekrar vazifeye başlamak istiyordum.

Eve yerleşmeden çıkmak zorunda kaldık

İslamabad’daki arkadaşlarla 21 Ocak 2004’te vedalaşıp uçakla Kuetta şehrine gittim. Orada kaldığımız ev Chaman Housing’deki okulun hemen yakınında kiralanmış. Rahmetli Ali Kırkgeçit Bey, Mehmet Emin Bey ve birkaç arkadaş daha aynı evde kalıyorduk. Daha Kuetta’ya geleli birkaç gün olmuştu ve tam bu eve yerleşmeyi planlıyordum ki evden birkaç gün içinde çıkmamız gerektiğini söyledi arkadaşlar. Meğerse ev sahibi kendisi gelecekmiş ve bize çok kısa bir süre vermis, yeni bir ev bulabilmek için.

Chaman Housing’de çalışan arkadaşlar sabahları evden çıkar 50 metre yürüyüp okullarına varırdı ama bizim çalıştığımız okul eve epeyce uzaktı. Uzak olmasından ziyade gidecek araç bulmak çok zor oluyordu. Bunun sebebini de birkaç gün sonra okula ilk gideceğimiz gün anladım. Hiçbirimizin arabası yoktu, çok uygun fiyata araçlar bulunabilirdi ama maddi sıkıntılar buna dahi imkan vermiyordu.

Rikşalar okulun bulunduğu bölgeye gitmek istemiyordu

İlk gün okulumuza gitmek için rikşa denilen üç tekerlekli motorlardan durdurduk. Peştunabad’a gideceğimizi söyledik. Rikşa şoförü “Gidemem işim var!” dedi. Sonra ikincisini durdurduk, o da aynı şeyi söyledi. Birkaç rikşa daha durdurduk, en sonunda birisi “Giderim ama fazla para vermeniz lazım.” dedi. Biz sebebini sorunca “Peştunabad Mahallesi çok tehlikeli bir yer, onun için oraya gidecek kimseyi bulamazsınız. Ben giderim ama risk almam için fazla para vermeniz gerekiyor.” dedi. Meğerse okulumuzun bulunduğu mahalle polisin dahi rahatça giremediği bir mahalle imiş.

Genelde Afganistan’dan göç edip gelmiş ve biraz da adli suçlara bulaşmış kişilerin yaşadığı bir bölgenin tam ortasındaydı bu okulumuz. Okul binası ilk olarak devlet tarafından kız lisesi olarak inşa edilmiş. Ancak çevrede kimse kızını okula göndermediği için okul atıl kalmış. Hal böyle olunca binanın kullanımı Belucistan hükümeti tarafından bizim vakfımıza devredilmiş.

Öğrencilerin tamamı Peştun çocuklardı

Peştunabad bölgesindeki okulumuzun sokağında bu okul binası haricinde neredeyse hiç betonarme bina yoktu. Tüm evlerin 3-4 metre yüksekliğinde topraktan yapılma bahçe duvarları vardı ve tabii ki açıktan akan atık su kanalları. Peştunabad bölgesi, yıllar önce Afganistan’dan gelen mülteci ailelerin kalması için bir kamp yeri olarak kurulmuş. Ancak Afganistan’daki siyasi durumların düzelme ihtimali olmadığını gören mülteciler buraya kalıcı olarak kendi kerpiç evlerini yapmış. Zamanla da büyük bir mahalleye dönüşmüş. Gelenlerin kalıcı olacağı belli olduktan sonra devlet okul ihtiyacını düşünerek bizim bulunduğumuz binayı bu mahallenin en tepe noktasına yapmış. Peştun kelimesi zaten Afganistan’ın çoğunluğunu oluşturan etnik grubun adıdır. Peştunabad da ‘Peştuların yeri’ manasına geliyor. Bizim okulumuzun yerinden dolayı öğrencilerimizin hemen hepsi bu çevreden geliyordu.

Bu kadar odun kömürle her gün mangal mı yakacağız!

Okula vardığımda yakında başlayacak olan eğitim dönemine hazırlıklar yapılması gerekiyordu. Okul binası aslında çok güzel bir yapı idi. İçinde kapalı spor salonu ve öğrencilerin ihtiyaç duyacağı diğer bütün imkanlar düşünülmüştü. Okulun ihtiyaçlarını gidermek için hazırlanan listede bol bol odun ve kömür alınması gerekiyor diye yazıyordu. Tabii ben anlam veremedim, “Bu kadar çok kömürü odunu ne yapacağız, her gün mangal mı yakacağız!” dedim. Meğer okulun ısıtma sistemi olmadığı için hademeler sabah erkenden gelip mangala benzer tenekelerin içinde ateş yakıyor ve her sınıfa 2’şer tane koyuyorlarmış.

Pakistan’da genel itibariyle çok sıcak hava ve nem hakimdir. Muson yağmurları sayesinde çoğu şehir yemyeşil, büyük nehirlerin olduğu tarıma çok elverişli ve sulak araziler içindedir. Fakat Kuetta bu yönlerden Pakistan’ın hiçbir bölgesine benzemiyordu. Kuetta yaklaşık 1.700 metrelik rakıma sahipti ve ciddi doğal su kaynağı sorunu vardı. Dağların tepesinde yer alan bir çöl gibiydi. Şehirde hemen hemen hiç ağaç yoktu. Ayrıca Kuetta coğrafya olarak da alt kıtanın dışında kalmaktadır. Okulumuzun olduğu şehirler arasında tek kar yağan yer Kuetta idi. Çok nadir de olsa kışın ciddi soğuk olur ve sıcaklık eksi 15 dereceye kadar düşerdi. Bu yüzden ısıtıcıya ciddi manada ihtiyaç oluyordu. Bu ihtiyaç Kuetta’daki okulumuzda mangallar ile karşılanıyordu. Hademeler arada bir sınıfa girer ateşleri harlardı.

Devam edecek…

***

Yedinci Bölüm: Hayrpur’da yapılan bereketli kamp ve yeni görev yeri