Eğitimci Sadullah Bayazit, ‘kader arkadaşı’ Abdülgani Gülmez’in ‘Pakistan hayatını’ anlatmaya devam ediyor. Onuncu bölümde, Gülmez’in ağzından, Mangirjee’de geçirdiği günleri ve Kurban Bayramı’nda yaptıkları programı yazdı.

Onuncu Bölüm:

Mangirjee’de 2002 yılındaki Kurban programı Hayrpur’da yaptığımız ilk organizasyondu. Üstelik kısa zamanda imece usulu ile organize olmuştuk. Üzerinden 20 yıl geçmesine rağmen hâlâ yâd ettiğim bir hatıramdır. Şöyle ki;

O yıl Kurban Bayramı, şubat ayına, Mangirjee’de kaldığım döneme rastlıyordu. Karaçi’deki okulumuzun müdürü Atilla Bey, ellerindeki kurbanlardan bir kısmını Hayrpur’da kestirmemizi teklif etti. Ayrıca personel azlığından kimseyi göndermeyeceğini belirtti. Normalde ben orada tek başımaydım ve bayrama sadece bir hafta vakit vardı. Üstelik elimizde kurbanları alabilecek kadar meblağ yoktu. Bir de kısa zaman kaldığı için beldedeki kurbanlıklar ya büyük şehirlere gitmiş ya da zaten satılmış.

Para işini çözeriz ama kurbanlıkları aramak lazım!

Konuyu Ali Mardan Bey’in babasına açtım. İki problemimiz vardı; ilki elimizde peşin para yok, ikincisi kurbanlık bulmak zor. Ali Bey’in babası “Para konusunu çözeriz, ama kurbanları aramamız gerek, kaç tane bulunur bilmiyorum.” dedi. Ben de Atilla Bey’den kurban bedellerinin bayramdan hemen sonra ödeneceği sözünü aldım. 

Bir hafta içinde Ali Bey’in kardeşleri ve köyün diğer gençlerinden 3-4 kişilik bir grup oluşturduk. Gruplar halinde civar köylerden bütçemize uygun büyükbaş kurbanlık hayvan aradık. Gece gündüz arayışımızın neticesinde çok şükür 10 kadar büyükbaş kurbanlık bulduk. Bu hayvanların hepsini, sağolsunlar, Rahoojo’ların referansı ile bayram sonrasında ödemek üzere veresiye satın aldık.

Bütün etleri ihtiyaç sahiplerine dağıtmışlar

Bayram günü kurbanların gelen isim listeleri doğrultusunda kesilmesi, parçalanıp paketlenmesi ve dağıtılması köydeki imece usulü dediğimiz şekilde oldu. Ben ‘tek başıma nasıl yaparım’ diye düşünürken böyle hayırlı bir organizasyona köylüler de destek oldu. Tabii bayram sonrası bizzat Karaçi’ye gidip kurban ücretlerini nakit olarak getirdim ve hayvan sahiplerine haklarını ödedik. O bölgede zaten hayvan satıcılarına bankadan ödeme yapma gibi bir durum mümkün değildi. Benim için de bir hava değişikliği oldu. Çünkü elektrik, boya badana işlerinden biraz uzaklaşmış oldum. 

O bayramdan hatırımda kalan ve ilk defa orada yaşadığım bir hatıra da bayramın ilk günü 10 büyükbaş hayvan kestik ve bana öğle yemeği olarak tavuk geldi. Hayatımda belki de ilk ve tek kez kurban bayramının ilk günü tavuk yemiş oldum. Bu yazıdan da anlaşıldığı üzere kurban etlerinden Rahoojo’ların evine hiç girmemiş hepsini ihtiyaç sahiplerine dağıtmışlardı.

Devam edecek…

***

Dokuzuncu Bölüm: Hayrpur’daki hayırhah dostlarımız