Eğitimci Sadullah Bayazit, meslektaşı Abdülgani Gülmez’in Pakistan hayatını anlatmayı sürdürüyor. Bu bölümde, Gülmez’in Hayrpur’dan Multan’a gidişini, evlilik sürecini ve düğün için yaptığı Türkiye seyahatlerinde yaşadıklarını onun ağzından aktarıyor.

On İkinci Bölüm:

Hayrpur’da 2003 yaz tatiline kadar görevim devam etti. O tarihte yaklaşık 1,5 yıldır Türkiye’ye gitmemiştim. Tabii annemin kafasında epeydir, Anadolu’da ‘baş göz etmek’ dediğimiz evlendirme konusu vardı ve beni yakalamışken bırakmak istemiyordu. Daha önceden bana bahsettiği gelin adayı hanımefendiyle tanıştırdı. Kritik geçen birkaç hafta sonrası iş tatlıya bağlandı ve nişanlanmaya karar verdik. Ama kayınpederim hemen kızını vermiyor, nikah veya düğün için 3,5 ay daha müsaade istiyordu. Pakistan’daki idarecilerimiz ise hemen düğünü yapıp gelmemi istiyordu.

Sonunda ekim ayında düğün için sanırım üç haftalığına izin verdiler. O yaz Türkiye’de tatildeyken aynı zamanda Pakistan’da yeni dönemde çalışacağım okulu da öğrenmiş oldum. Hayrpur’dan Multan’a tayin olmuştum. Tabii Ekim ayında düğün için tekrar Türkiye’ye geleceğim süre içerisinde Hayrpur’daki görevimi devredecektim. 

‘Hiç ayrılamam’ dediğim Hayrpur’a bir akşam üzeri veda ettim

Ben daha Hayrpur’a gelmeden haber oraya ulaşmış. Okuldaki personelden ziyade Hayrpur eşrafı ve esnafı benim gidecek olmamdan dolayı üzülmüş ve tedirgin olmuşlar. Çünkü okulun piyasaya bir miktar borcu vardı ve esnaf muhatap olarak sadece beni biliyordu. Ellerinde senet türü bir şey de yoktu. Yani esnafa borç bırakarak ayrılmam muhtemeldi. Neyse ki, Eylül ortasına kadar borç detaylarını ve ödeme sorumluluğunu ilgili bir meslektaşıma devrettim ve esnafı uygun şekilde bilgilendirdik.

Nihayet, ‘hiç ayrılmam’ diye düşündüğüm Hayrpur’a bir akşam üzeri veda ettim. Ertesi gün sabah erken saatte Multan’a geldim. Arkadaşlar önceki kiraladığımız evden ayrılıp istasyon yakınında bir ev tutmuşlar ve sayıları da artmış. Dışarı açılan hiçbir penceresi olmayan bu evin içi 24 saat güneş görmüyordu. Tabii kirası ucuz olduğu için tutulmuş. Elbette ileride evlenip o evde yaşayacağımı asla bilemezdim! Ama bir şekilde kader döndü dolaştı, beni o eve getirdi. O yıl Multan’da iki aile vardı, ben de evlenince üçüncü aile olacaktık. 

Hiçbir zaman maaş pazarlığı yapmadık

O yıllarda ancak telefon kartlarıyla Türkiye’yi arayabiliyorduk. 10, 20 dakikalık kartlarla nişanlımı ancak birkaç defa arayabildim. Telefonda birbirimize ‘pembe panjurlu mütevazı evimizin’ detaylarını anlatıyorduk. Bu arada ben de Multan’da iki hafta kadar ev aradım ama bütçemize uygun bir yer bulamadım. Daha doğrusu bütçemizin ne olacağını tam bilmiyordum. Evlenince maaşımın ne kadar olacağını bilmiyordum. Bu vesileyle ifade edeyim PakTürk’te çalışan arkadaşlar olarak hiçbir zaman maaş pazarlığı yapmadık. Çoğumuz ilk maaşını alana kadar veya Pakistan’a gidene kadar ne alacağını bilmezdi.

Baktığım evlerin kirası zaten 350 dolardan başlıyordu ve bunu benim kısıtlı imkanlarımla ödemem mümkün değildi. Nişanlımla kurduğumuz ‘pembe panjurlu evin’ hayalden öteye geçmesi ihtimal dahilinde görünmüyordu. “150-200 dolarlık ev neyimize yetmez!” desek de o tür evler izbe yerlerde ve yıkık dökük oluyordu.

Türkiye’ye aldığım avansla gidebildim

Sonunda düğün tarihi geldi ve benim evi bulamadan düğün için Türkiye’ye gitmem icap etti. Ama uçağa göre çok daha ucuz olan karayoluyla gitmeye yetecek kadar bile param yoktu. Müdürümüz Süleyman Bey, okul müdürleri toplantısına giderken, kendisinden düğün için avans istemiştim ve ondan gelecek haberi bekliyordum. Neyse ki o akşam Süleyman Bey aradı ve Hayrpur’dan bir miktar borç alıp oradan Karaçi’ye geçmemi ve Türkiye’ye uçakla gitmemi söyledi. O sıralarda cebimdeki 150-200 doların üzerine alacağım borçla muhtemelen 500 dolar kadar parayla yola koyulacaktım. Hayrpur sonrası karayoluyla Kuetta’ya, oradan da İran üzerinden Gaziantep’e ulaştım. 

30 Eylül günü memleketim Gaziantep’e ulaştım ve üç gün içinde düğün hazırlıklarını yaptık. Bu sadece benim muhakkak bulunmamı gerektiren kısımdı, diğer hazırlıklar zaten önceden yapılmıştı. 3 Ekim 2003 tarihinde de düğünümüz oldu. Tabii düğün masraflarının tamamı babam tarafından karşılandı, benim, böyle bir birikimim yoktu maalesef. Üç hafta kadar Türkiye’de kaldıktan sonra Pakistan’a dönecektik. Bilet masraflarımızı karşılamak yine maddi durumu pek iyi olmayan babama kalacaktı. Üstelik, Pakistan’da evimizi kurabilelim diye istemesem de cebime 1.000 dolar kadar para koydu. 

Acentenin sözüne inandım ve ortada kaldık

Anlattığım üzere düğünden sonra balayı yapacak veya tatile gidecek paramız yoktu. Havayolu şirketlerinin 24 saatten fazla bekleme süresi olan uçuşlarda, aktarmalı biletlere otel ayarladığını duymuştum. Pakistan’a dönerken hiç değilse bir gün güzel bir otelde ağırlanırız düşüncesiyle Dubai üzerinden gitmek üzere Emirates’ten bilet aldım. Otelde kalma işini bilet alırken seyahat acentesine ısrarla belirtmeme rağmen “Orada otomatik yapılıyor!” diyerek ayrı bir işlem yapmadı ve ben de oracıkta ona inandım.

Dubai Havalimanı’na indik. Gerekli yerlere, “Adımıza rezervasyon yapılmış otel var mı?” soruyoruz ama maalesef can sıkıcı cevabı alıyoruz: “İsminize herhangi bir oda ayrılmamış.” Başka bir otelde kalmaya zaten paramız yoktu. Böylece eşime bir günlük balayı hediye etme hayalim hüsranla sonuçlandı. Daha yeni evlenmiş bir çift olarak 24 saatten fazla bir süreyi havalimanında mescitte ve koltukların üzerinde geçirdik. Ertesi gün nihayet İslamabad Havaalanı’na indik.

Devam edecek…

***

On Birinci Bölüm: Multan’da ilk PakTürk şubesi ve bir ‘harabeyi’ okula dönüştürme çabaları